Miałem wcześniej wrócić z pracy, aby wyjść na rower jeszcze za dnia, ale zawsze w takich sytuacjach coś wyskoczy pilnego do zrobienia między 16 a 17 i lipa z normalnego powrotu do domu. Jak już wróciłem to był już zmierzch, a to najgorsze warunki do jazdy, bo dużo ludzi, duży ruch, gówniana widoczność. Poczekałem do tej godziny 20 i wtedy po ludzku mogłem pójść na rower. Trochę krótko, ale zapomniałem ostatnio naładować akumulatorki w lampce, a nie chciałbym zostać batmanem.

Kategoria W nocy, Szybki wypad, Asfalt Komentarze 0

Dojazd + rozgrzewka: 25.79 km
Wyścig: 50.16 km
Powrót: 19.77 km

Lato już dawno się skończyło i zostały już tylko ostatnie podrygi sezonu maratońskiego. Niewątpliwie takim znakiem, że koniec sezonu już puka do drzwi i przez następne kilka miesięcy trzeba będzie gryźć ściany w domu, gdy za oknem panować będzie plucha, zimno, śnieg z deszczem, jest epilog mazovii. Czołówka już zakończyła zmagania o punkty w generalce, więc teoretycznie wyścig był o przysłowiową pietruszkę. Przy najmniej dla tych z pierwszego sektora. Reszta mogła powalczyć jeszcze o lepszy sektor na przyszły sezon. Tym bardziej, że czołowi zawodnicy albo nie przyjeżdżają na epilog lub luźno do niego podchodzą, nie wypadało przegapić w teorii łatwiejszej możliwości awansu. Trzeci sektor chyba dobrze oddaje to jaki poziom prezentuję, ale jakby jechało mi się tak jak w Łochowie, to miałem szansę wskoczyć o poziom wyżej (ach ta próżność). A po drugie, ważniejsze, miałem blisko to czemu miałbym nie jechać.
Do Łomianek dotarłem na kołach w niecałą godzinę. Dzisiaj miasteczko nietypowe, bo start-meta daleko od samego biura zawodów. Przed godziną 10 na starcie pusto, więc podjechałem pod biuro w miejscowej szkole, chociaż nie miałem tam nic do załatwiania. Powłóczyłem się chwilę i wróciłem na start, aby standardowo zapoznać się z początkiem a zwłaszcza końcem trasy. Rewelacji i niespodzianek nie było, ale ciekawy byłem tej samej trasy przez Kampinos. Nigdy tam nie jeździłem i była to dla mnie nowość.
Wystartowałem spokojnie. Na pierwszych kilometrach uważałem na wystające z ziemi słupki przeciwsamochodowe. Prędkość w grupie była spora i trafienie w taki słupek niewątpliwie źle by się skończyło. Dopiero po kilkunastu minutach przerzedziło się na trasie i uformowała się paro-osobowa grupka, która miała odpowiednie dla mnie tempo. Ogólnie płasko, twardo to i trasa szybko leciała. Dopiero na kilkunastu kilometrach pojawił się mini podjazd na wydmę, czyli na Ćwikłową Górę. Było to coś w rodzaju radomskiej Wielkiej Góry czy Górek Miłosnych. Można powiedzieć, że do przejechania siłą rozpędu. Kilka przepchnięć i było się już na górze.
Potem zaczęły się przyjemne single wzdłuż drogi. Najprzyjemniejsze w nich było to, że ciasno wiły się między drzewami. Miejscami było dość wąsko, ale to tylko w pozytywny sposób podkręcało emocje. Zero nudy, bo cały czas trzeba było pracować kierownicą. W jednym miejscu zawodnik z początku grupki się wywraca na piachu i musiałem się zatrzymać razem z innymi. Ktoś z tyłu się zagapił i wjechał w nas, ale nic nikomu się nie stało. Trochę porwała się grupka, ale po paru minutach wszystko wraca do stanu sprzed przymusowego postoju.
Po dotarciu do twardej gruntowej drogi wszyscy jak jeden mąż wyciągają co tam mają w kieszonkach do jedzenia i picia. Złapałem kilka łyków żela, przepiłem i nasz mini peleton mógł znów podkręcić tempo. W pewnym momencie urwał się jeden zawodnik, dwóch za nim pogoniło. Ja nie atakowałem, ale spokojnie wchodzę na wyższe obroty i po paru chwilach już byłem za nimi. Nie było pod wiatr, więc nie warto było za wszelką cenę gonić.

Znów zaczęły się górki. Pierwszy zawodnik ewidentnie zaczął zamulać, ale nie bardzo było miejsce go wyprzedzić. Z tyłu słychać odgłosy niezadowolenia i zachęty do przyśpieszenia, ale co zrobić jak po bokach drzewa, a nie chciałem ryzykować jazdy poza ścieżką i nadziania się na pieniek jak dwa tygodnie temu. Ogólnie to przez cały wyścig miałem wrażenie, że właśnie złapałem snake'a. W każdym razie w pewnym miejscu wyskoczyła za pleców Agnieszka Sikora i odstawiła całą naszą grupkę. Z perspektywy mogę napisać, że było to dobre miejsce do zaatakowania. Szkoda, że nie powiozłem się za nią. Miałem wtedy jeszcze wystarczająco sił.
Od tego momentu grupa się rozleciała. Zostałem sam, reszta została z tyłu. Dogoniłem na piaskach jednego zawodnika, ale końcowe kilometry kolejny raz musiałem jechać sam. Wtedy, gdy najbardziej potrzebowałem grupy do wsparcia, nie było nikogo odrobinę lepszego obok. Jechałem sam, a na około piątym kilometrze przed metą zaczęło mnie powoli odcinać. Ktoś mnie wyprzedził na tym odcinku, ale był to lepszy zawodnik, którego mijałem jak kończył zmieniać dętkę. Do mety nie zdążył mnie już łyknąć żaden pociąg.
Odrobinę zjechany udałem się do miasteczka i o dziwo mało ludzi, znaczy się nie powinno być źle. Nie ma jeszcze kartki z wynikami z mega. Także dobry znak. Do bufetów nie było kolejek. Było gdzie się opłukać z kurzu, więc bez dziwnych spojrzeń wrócę przez miasto. Jeszcze chwila na myjce, bo rower po wyścigu prawie czysty.
Następnego dnia sprawdziłem wyniki i YES! rzutem na taśmę załapałem się na drugi sektor. Trzeba będzie popracować w zimę co by na wiosnę nie było wstydu.

Wynik:
M2: 18/65
Open: 57/300

Kategoria Maraton, Cały dzień Komentarze 0

Nadal utrzymuje się przyjemnie ciepło, aż dziwne jak na tą porę roku. Śmiało można powiedzieć, że we wrześniu pogoda na rower była o niebo lepsza niż w lipcu. Mimo takich dobrych warunków na tygodniu nie mogłem z siebie wykrzesać sił, aby zebrać się i trochę pojeździć. A to raz padało, a raz noga mnie bolała, a jeszcze innym razem po prostu nie chciało mi się. Dopiero dzisiaj wszystko zagrało. Z drugiej strony nie da się normalnie pojeździć po Warszawie. Za dużo czekania na skrzyżowaniach, za dużo ludzi się kręci. Trzeba czekać, aż zrobi się ciemno.
Wyszedłem dobrze po godzinie 20 i najpierw byle dojechać do Prymasa. Kawałek do Broniewskiego to dobra ścieżka z wiaduktami po drodze. Potem znów przepychanie się do Podleśnej. Dopiero tutaj można coś pojeździć wzdłuż Wisłostrady.
W maju dziwiłem się, że ludzie robią sobie treningi na ścieżkach, ale powoli zaczynam ich rozumieć.

Kategoria Asfalt, W nocy Komentarze 0

Dzisiaj miałem bardzo nietypowy wypad na rower. Nadal było przyjemniej ciepło, niemal idealny dzień na wypad rowerowy gdzieś dalej, ale dzisiaj wybrałem się do Lasu Kapturskiego. Mam go prawie pod nosem i jako punkt docelowy jest przeze mnie odwiedzany, gdy temperatura spadnie poniżej zera i pojawi pierwszy śnieg. Jednak dziś na terenie tego podmiejskiego lasku rozgrywany był wyścig organizowany przez MDK. Nie mogłem wykrzesać z siebie sił, żeby wstać rano i zapisać się do godziny 9.30, poza tym mogę chyba napisać, że znam ten kawałek lasu dobrze i miałbym za dużą przewagę nad pozostałymi :) Jeszcze bym wszystkich objechał, skrótami oczywiście :D
Dlatego, żeby nie robić zamieszania samozatrudniłem się jako fotograf tego wyścigu. Nie to, żeby nikt nie dokumentował zawodników, ale zawsze z poprzednich edycji frajny zdjęcia były tylko z linii startu-mety, czyli nic ciekawego. Sam wiem jaką przyjemność sprawiają zdjęcia z trasy zawodów i chcąc się odwdzięczyć ludziom, którzy bezinteresownie na maratonach robią zdjęcia i potem je publikują, chwyciłem za aparat i starałem się zrobić jak najlepsze zdjęcia moim kieszonkowcem. Doświadczenia w kwestii cykania zdjęć nie mam żadnego, co widać zresztą na fotkach w linku, ale mam nadzieję, że ktoś się znajdzie.

Wracając, dla przyzwoitości, dokręciłem jeszcze po asfalcie do 30 kilometrów.

Kategoria Szybki wypad, Terenowo Komentarze 0

Kolejny ciepły wrześniowy weekend. To jest co lubię najbardziej. Słońce w twarz, równa, pusta droga, czyli relax na 100%. Ten relax to oczywiście głównie psychiczny, bo fizycznie to dzisiaj trochę mocniej pojechałem mimo troszeczkę upierdliwego wiatru.

Dawno już nie jechałem tą trasą to i nudów nie było po drodze.

Mapka:
Pokaż trasę GPS

Kategoria Asfalt, Na popołudnie Komentarze 0

Znów wyskoczyłem pojeździć wieczorem po mieście. Na ścieżce wzdłuż Prymasa Tysiąclecia jest nie ma wielu skrzyżowań z bocznymi ulicami i można było w miarę normalnie jechać. Nawet te podjazdy na wiadukt potrafiły lekko zmęczyć. Tak samo fajnie jechało się wzdłuż Wisłostrady. Najważniejsze, że na tych odcinkach ruch pieszych i rowerzystów jest minimalny. Za to jak się wjedzie w miasto to trzeba mieć oczy dookoła głowy. Jakbym uparcie trzymał się swojego pierwszeństwa przejazdu do ze dwa razy skończyłbym na jakimś samochodzie. Rowerzyści nie lepsi, też chciał mnie jeden zdjąć z roweru.

Kategoria Asfalt, W nocy Komentarze 0

Kolejny nocny wypad i dalsze ogarnianie siatki ddr w mieście. Wracając pogubiłem się w dotarciu do skrzyżowania Podleśna-Gwiaździsta. Warunki były w porządku, nie wiało, nie padało. Przed godziną 20 jeszcze sporo trafiało się spacerowiczów na rowerach i pieszych, ale po 21 czy 22 już było pusto. Jak ktoś się trafił to raczej umiał jeździć na rowerze.
Z moich obserwacji ponad połowa ludzi jeździ bez jakiegokolwiek oświetlenia. Ja to chyba naprawdę ślepy jestem, bo bez światełka szybko bym skończył na jakimś drzewie czy koszu na śmieci.

Kategoria Asfalt, W nocy Komentarze 0

Plan był ambitny: sprawdzić dojazd do Łomianek, a jak już będę na miejscu zrobić mała rundę przez Kampinos. Co z tego, że w życiu tam nie jeździłem i nawet nie miałem mapy. Jednak po dotarciu na miejsce noga przestałą podawać. Do tego wietrznie i takie 'malaryczne' powietrze. Niby ciepło, ale to już nie lato. Nie raz już po takich zdradliwych warunkach się rozchorowałem, dlatego darowałem sobie pętlę przez las. I tak nie miało by to większego sensu. Lepiej było dzisiaj odpocząć.

Kategoria Na popołudnie Komentarze 0

Dojazdy + rozgrzewka: 26.78 km
Wyścig: 57.08 km
Powrót: 20.77 km

Po pierwszy moim maratonie w Poland Bike w Kozienicach byłem rozczarowany. I nie chodzi mi o moją dyspozycję tego dnia, bo to całkiem inny temat, ale ogólnie trasą i lekko organizacją. Czytając jeszcze forum polandbike'owe już prawie wyrobiłem sobie opinię, że ten cykl serwuje nudne trasy byle blisko Warszawy a chętni i tak się znajdą. Jednak przed Łochowem ptaszki zaczęły ćwierkać, że może być naprawdę ciekawie. Wszystkie przedmaratonowe plotki i zajawki o podjazdach, górkach potraktowałem z przymrużeniem oka, ale jedyny sposób żeby to zweryfikować to stawić się na start i samemu ocenić. Tym bardziej, że miałem rower w Warszawie, więc nie było problemu z dojazdem.
Rano wstałem i temperatura za zewnątrz 4 stopnie. Brrr, zimno. W południe miało być około 20 stopni, ale chciałem dojechać z Jelonek do Dworca Wileńskiego na kołach. Jak to bywa w moim przypadku oczywiście okrężną drogą i nie za bardzo wiedziałem jak się ubrać, aby teraz i później było ok, a na maratonie nie wozić zbyt wiele ciuchów w plecaku. W końcu coś tam ważą, więc ostatecznie ubrałem się we wszystko co miałem :D
Na zewnątrz wygramoliłem się z rowerem jak mi się wydawało wcześnie i dużym zapasem czasu, ale na dworzec dotarłem 10 minut przed odjazdem pociągu. W połowie drogi połapałem się, że zajmie to więcej czasu niż szacowałem i musiałem parę razy pocisnąć na czerwonym świetle. Jeszcze kolejeczka do kasy, gdzie połowa kupujących bilety to rowerzyści różni i do pociągu, który już był dobre nabity rowerami. Przedział na końcu mimo że jakiś taki powiększony to nie było w nim miejsca. Zostało następne przejście. Na kolejnych stacjach dosiadali się następni pasażerowie i rowerzyści i zaczęły się przepychanki z niektórymi podróżnymi a już szczególnie z jednym, któremu to wielce nie pasowały rowery w przejściach, wygłaszając swoje złote myśli na lewo i prawo, jakby nie mógł sobie klapnąć na wolnym miejscu tylko musiał stać w drzwiach. Gdy w przejściu pojawiły się cztery rowery gość jednak odpuścił przy ogólnej wesołości publiki.
W Łochowie miasteczko standardowe, cudów nie było. Ludzi nie za mało, nie za dużo, w sam raz, a nie jak na spędzie. Nie było wielkich kolejek do biura, toitoi itp. Wszystko na swoim miejscu. Pojechałem sprawdzić początek trasy, bo końcówka była wykorzystywana przez dzieciaków, które miały już w tym czasie swój wyścig. Rozbiegówka szeroka po asfalcie lub szutrze. Więcej jak dwa pierwsze kilometry nie było sensu sprawdzać. Końcówkę tylko obejrzałem. Generalnie po trawie. Ustawiłem się w sektorze i czekałem.
Start mocny jak zawsze dla mnie. Chociaż stałem w końcówce sektora, czyli teoretycznie z równymi sobie jak zwykle musiałem dobrze przycisnąć, aby się w nimi utrzymać. Jednak z kolejnymi kilometrami przesuwałem się do przodu. Na trasie leżało sporo piachu, ale dzisiaj jechało mi się bardzo dobrze. Przez łachy piachu przejeżdżałem bez większych problemów i niemal bez utraty prędkości, aż byłem zaskoczony. Gubiłem kolejnym zawodników, doganiałem następnych. Zaczęły się mini górki i tempo innych wyraźnie siadło, gdy ja już złapałem swój rytm. Na podjaździkach seryjnie wyprzedzałem. Dogoniłem liderkę z max'a, która wyraźnie była przyblokowa na singlu. Znów zaczęły się podjaździki i dziewczyna objeżdżała wszystkich jak złoto. A że robiła miejsce to ja za nią. Zrobiło się bardziej płasko i zaczęły tworzyć się pociągi. Liderka na początku nadawała tempo idealnie mi pasujące, wystarczająco szybko, ale z zapasem sił w obwodzie. Dla postronnego obserwatora musiało to komicznie wyglądać: baba na początku, a za nią wiezie się 8-9 chłopa. W pewnym momencie dała mi znak, że chciałaby zmianę, a że ja kobietom nie odmawiam, tym bardziej, że czułem się na siłach, więc wyszedłem na czub. Jechało mi się świetnie, samopoczucie idealne. Dziewczyna dawała zmiany, zaś reszta się wiozła. Na dłuższych prostych widziałem dwójkę zawodników. Nie współpracowali ze sobą, więc chciałem do nich dociągnąć. Po kilku zmianach udało się. Zostali przez nas wciągnięci. Przez te ponad dziesięć kilometrów w otwartym terenie udało mi się przejechać w rewelacyjny tempie.
Wszystko szło zgodnie z planem. Na 34 kilometrze zjechaliśmy w końcu z szutrówki w singiel między drzewami. Było wąsko i zaczęły się przepychanki na zakrętach. Nie żeby ktoś chamsko zajeżdżał, ale trzeba było szukać swojego miejsca. Ciężko było mi trzymać optymalny tor jazdy, a wszędzie wystawały pieńki z ziemi. Tyłek w trzymałem w górze, ale tylne koło mocno obrywało. Pierwszy centralnie zaliczony pieniek i proszę w myślach, żeby było bez snake'a. Bach, drugi. Tylko, żeby nie. Niestety chwilę potem tył zaczął pływać. Akurat zaczął się piaskowy podjazd nie było szans na wjechanie. Musiałem zjechać na bok. Pomacałem oponę i tylko usłyszałem syk uciekającego powietrza. Rower do góry kołami i pierwszy raz na wyścigi zmieniałem dętkę. Oponę spokojnie ściągnąłem palcami, załadowałem nową dętkę z plecaka, z którego wcześniej musiałem powyciągać wszystkie zbędne ciuchy. Całkiem ładne obozowisko przy okazji sobie zrobiłem. Założyłem oponę, chce pompować, ale nie miałem pod ręką pompki. Przyrzuciłem ciuchy, nie było. Szukałem po plecaki, nie ma. Czyżbym nie wziął. Niemożliwe. Przeszukuję plecak jeszcze raz, jest znalazła się. Rozpocząłem żmudne pompowanie. W rękach mocny to ja nie jestem, więc idzie mi to opornie. W międzyczasie zauważyłem, że ten mój pitstop trafił mi się w bardzo widowiskowym miejscu. Widok na Bug z klifu był spektakularny. Przez chwilę zastanawiałem się czy nie spróbować zrobić zdjęcia telefonem, w końcu i tak już wszyscy mnie minęli. Wracam do pompowania. Ogólnie mogłoby już być, ale na następnego snake'a nie było miejsca, bo nie miałem drugiej dętki. Nabiłem mocno, będzie telepać na korzeniach, trudno.
Ruszyłem, ale strasznie zmulony i bez motywacji. Na trasie zrobiło się pusto. Nie było z kim jechać. Po kilku minutach dogoniłem jedną zawodniczkę. Na singlu nie było jak wyprzedać, ale i tak już mi się nie śpieszyło. Wiozłem się za nią przez jakieś mniej ciekawe fragmenty trasy. Dużo w tej części było przez piachu na prostych, bez widocznego końca. Bardzo mnie męczą takie odcinki, więc mając kogoś przed sobą mogę utrzymać jakiś rytm. Jednak tempo było za wolne, a ja nie mogłem się zmusić do szybszego kręcenia. Nie czułem wielkiego zmęczenia, nogi o dziwo w porządku, ale nie szło mi rozkręcić w tym piachu. Powoli zaczęło nas dochodzić dwóch zawodników. Nie było dobrze. Na szczęście skończył się ten przeklęty piach i z powrotem zaczęły się podjaździki i kręte single przez las.

Odżyłem na nich. Zgubiłem tą dwójkę zawodników i zawodniczkę i na długich prostych widziałem zawodnika z przodu. Powoli skracałem dystans, ale ostatecznie nie dogoniłem go. Na metę wjechałem sam bez emocji. Zastanawiałem się tylko ile straty dzisiaj zaliczyłem do zwycięzcy.

Podszedłem po jakiś posiłek i tutaj miłe zaskoczenie: zjadliwy sos i nierozgotowany makaron, nie to co w Kozienicach. Widać kucharz nauczył się gotować makaron. Właśnie trwała dekoracja mini, ale poszedłem na myjkę opłukać rower. Dziwnie się poczułem, bo wolny był jeden karcher. Nie było niemal rytualnej kolejki. Szok. Pokręciłem się jeszcze trochę po miasteczku, popatrzyłem na resztę dekoracji i zwinąłem się na stację na pociąg. Tym razem już w miarę luźno było w pociągu, więc z załadunkiem nie było problemu. Na następnych stacjach dostawiali się kolejni w rowerami, ale było mi to obojętne, bo i tak jechałem do stacji końcowej. Z Dworca Wileńskiego został tylko powrót przez Warszawę według trasy porannej. Tym razem już bez napinki na zegarek.
Nie wiem jak podsumować ten maraton. Z jednej strony świetnie wytyczona trasa przez Nadbużański Park Krajobrazowy z wieloma podjazdami i sporą ilością krętych singli ciasno wśród drzew. Las bardzo malowniczy, a odcinek wzdłuż Bugu z wyśmienitymi widokami. Były szybkie szutry na jazdę w pociągach, asfaltu mało, piachu lekko za dużo, szczególnie w drugiej części trasy, ale tak jest wszędzie na mazowszu. Z drugiej strony pech w postaci kapcia. Była szansa na przyzwoity wynik, a tak porównując oficjalny czas i czas z licznika jakieś 8-9 minut zajęła mi zmiana dętki. Potem na tych piaskach, gdy przydałby się jakiś pociąg nie było z kim jechać i ostatnie 20 kilometrów praktycznie przejechałem sam. Jak sobie policzyłem to był mój 13 maraton, więc może ten snake był mi już zapisany. Trudno następnym razem musi być lepiej, a na przyszłość trzeba pomyśleć o systemie bezdętkowym.
Aha, no i odzyskałem wiarę w Poland Bike :)

Wynik:
M2: 18/24
Open: 78/109

Mapka:
Pokaż trasę GPS

Kategoria Cały dzień, Maraton Komentarze 0

Pierwszy raz od dłuższego czasu założyłem długie spodnie, podkoszulkę termo, bo wieczorki są już co najmniej rześkie. Do tego dla ucywilnienia stroju doszły jeszcze zwykłe, krótkie szorty i wytoczyłem się pozwiedzać ddr w mieście. Nie ma już takich tłumów jak w lato, a po godzinie 21 panują pustki i tym lepiej się jeździ.
Jak na zwiedzanie przystało tempo spacerowe.

Kategoria Asfalt, W nocy Komentarze 0