Standard niedzielny, czyli po asfalcie w kierunku zalewu w Domaniowie tak, żeby nie pobrudzić wypucowanego do południa roweru. Trochę skróciłem trasę i po dojechaniu do rozjazdu w Krzyszkowicach skręciłem w prawo do Przytyka, potem do Sukowa i dalej po przejściu nad Radomką powrót do Radomia.
Prawdopodobnie dzisiaj był ostatni taki ciepły dzień w tym roku. Słonecznie, ciepłe powietrze, niemal bezwietrznie. Ubrany na krótko czułem się jakby była połowa sierpnia. Jednak po drodze widać już oznaki, że lato powoli ustępuje miejsca jesieni. Najlepszy dowód to kierownica oblepiona przez babie lato.

Kategoria Asfalt, Na popołudnie Komentarze 1

Pogoda nadal dopisuje więc grzechem jest nie wybrać się na rower. Co prawda w tym tygodniu dopadło mnie pierwsze jesienne przeziębienie i byłem mocno osłabiony, ale założyłem getry, bluzę i w drogę. Celem, ambitny jak na moje dzisiejsze samopoczucie, były Wyśmierzyce. Niestety przed najtrudniejszym odcinkiem poddałem się i zawróciłem. Nie ma co jechać na siłę gdy organizm nie daje rady. Muszę do końca wyzdrowieć.
Mimo nie wykonania planów uznaję tą wycieczkę za udaną. Postoje na odpoczynek wykorzystuje na podziwianie okolic, przez które wielokrotnie przejeżdżałem, ale jakoś nie było okazji na bliższe przyjrzenie się im. Na początek przejechałem się po lesie kapturskim i dalej łąkami, polami po piaszczystych ścieżkach.


Po dotarciu do Radomki, ogonieniu się od wałęsających się kundli, postój na betonowej kładce nad rzeką. W przyszłości ma w tym miejscu przebiegać obwodnica Radomia, więc wykorzystuje ostatnie okazje na podziwianie tego cichego, spokojnego miejsca.


Później kawałek szutrówką i docieram do szosy do Sukowa. Skręcam w lewo i kilka kilometrów dalej w prawo. Tutaj postój, musiałem sięgnąć po chusteczki w kieszeni.


W Starej Błotnicy minąłem kościół i na końcu wsi skręciłem w prawo. Dalej już nie pamiętam jakie wioski mijałem, ale nadal kierowałem się na Wyśmierzyce. Po kolejnym terenowym odcinku miałem dość.


Po skończeniu tego odcinka zawracam. Do Radomki wracam trasą jaką jechałem, jednak potem rzekę przekraczam w inny miejscu. Znów odpoczynek na kładce.



Zwłaszcza po artykule z ostatniego Bikeboard'a o ziemi radomskiej próbuje znaleźć to co zachwyciło autorów. Przyznam, że nie uważam moich okolic za atrakcyjne rowerowo czy krajobrazowo. Uważam, że to teren jak inne w tej części Polski, jednak czasami po dłużej obserwacji z krajobrazu wychodzi coś można uznać za charakterystyczne. Nie umie tego nazwać, ale chyba to tak podziwiali redaktorzy z Bikeboard'a.

Kategoria Na popołudnie, Terenowo Komentarze 0

Dystans i czas wpisu jest razem z dojazdem i powrotem z lotniska. Z samej trasy Mega licznik pokazał 52.02 kilometry. W open zająłem miejsce 229/591 i 61/149 w swojej kategorii.
Wstałem niestandardowo jak na niedzielny poranek dość wcześnie. Zaraz po przebudzeniu okazało się, że nie czuje się za dobrze. Gardło boli i jakiś katar się plączę. No niestety noce są już chłodne i zacząłem żałować mojej piątkowej nocnej jazdy. Na szczęście nie czułem się jakoś osłabiony. Przed dziewiątą na zewnątrz nie było jeszcze ciepło dlatego decyduje się długie spodnie. Plecak sobie odpuszczam i do kieszeni załadowałem dwa snikersy, dodatkowe picie, dętkę, skuwacz do łańcucha, spinkę do łańcucha, chusteczki higieniczne, telefon. Pompkę do roweru przykręciłem wczoraj.
Spokojnie dojechałem do lotniska i chciałem wjechać do miasteczka trasą, którą będzie się jechać. A tu zonk. Godzina prawie 10, a brama zamknięta. Za ogrodzeniem widziałem ludzi już się rozgrzewających, ale jak wjechać na lotnisko. Zdecydowałem, że jadę pod główną bramę. Prawie już dojechałem, a z naprzeciwka nadjeżdża dwóch innych miejscowych bikerów i pytają czy tamta brama po drugiej stronie jest otwarta, bo tędy nie można. Zdziwienie i szybkie zastanawianie się gdzie jest wjazd. Akurat kilka samochodów z rowerami na dachach zawracało i jechały dalej, tak więc jadę za nimi. Na liczniku powyżej 30 km/h i spokojny dojazd szlak trafił. W końcu skręciłem w jaką boczną ulicę i widzę sznur samochodów zaparkowanych wzdłuż pobocza. Ok, to chyba tu.
Przeciskam się za innymi w stronę startu. Widzę kolejne sektory jeszcze puste. Myślę, dobra trzeba by sprawdzić czy chipa działa, ale jadę w sznurku za innymi w stronę startu, nie wiem po co. Po dotarciu wyjaśnia się, że wszyscy jadą sprawdzać chipa. Ok, mój także działa.
Wróciłem do wejścia do X sektora. Nikt na razie nie wchodził, choć z tyłu pokrzykują, żeby wchodzić bo sektor X jest otwarty. Jednak spiker prosił o opuszczenie sektorów, to każdy czeka na sygnał. Dobra, można wejść, stoję w 2-3 linii, do startu 25 minut. Zjadam snikersa, kończę dodatkowe picie. Nie ma gdzie wyrzucić pustej butelki, włożyłem do kieszeni.
W oczekiwaniu na start rozmowy o skróconym dystansie i jaka to będzie trasa, jaka nawierzchnia, o przeprawie przez rzeczkę.
Pierwszy sektor wystartował. Przesuwamy się do przodu całym sektorem. Tuż przed startem jestem w 3 linii. Trzy, dwa, jeden, Start. Wyczytałem wcześniej, że nie ma w tym momencie wielkiej taktyki tylko ogień i do przodu. Kilkanaście obrotów na środkowej zębatce i przerzucam na blat. Po 500 metrach koniec asfaltu a prędkość już znaczna. I pierwszy szok: tuman kurzu w powietrzu a ja mam tak szybko zjechać na tą wyboistą drogę wzdłuż ogrodzenia widząc tylko kilka metrów nawierzchni przed sobą? Nikt nie zwalnia, więc ryzyk fizyk, dam radę. Po kilkuset metrach tempo się uspokaja i do wyjazdu z lotniska nie wyprzedzam nikogo, choć czuję, że dałbym radę. Po wjeździe na asfaltu szum opon robi na mnie niesamowite wrażenie, coś pięknego. Przyciskam mocniej i wyprzedzam kilka grup przed zjazdem z asfaltu. Na wąskiej ścieżce wzdłuż torów znów kurz, dodatkowo wąsko i dostaje krzakami po rękach. Drugi szok: pierwsza osoba zmieniająca dętkę, za kawałek druga, jeszcze dalej już ktoś wraca prowadząc rower i trzymając w ręce łańcuch. Myślę, żeby tylko dojechać do mety bez awarii.
Potem robi się na tyle szeroko, że można w miarę bezpiecznie wyprzedzać. Trzymam się schematu: dojechać, odpocząć, wyprzedzić, szybko dojść do następnej grupki. Staram się składać w zakrętach, czyli noga zewnętrzna wyprostowana, drugą kolano do wewnątrz. Daje to efekt, bo mogę ciaśniej brać zakręty i kilka osób wyprzedzam po wewnętrznej. Kawałek asfaltu, jest okazja napić się z bidonu. Dojeżdżam do kontrowersyjnego miejsca z przeprawą przez rzeczkę. Wydaje się mi, że stała tam osoba z obsługi która mówiła, że do kładki kolejka, a kto chce może przechodzić. Nie chce na początku mieć mokro w butach, więc staje grzesznie w kolejce. Nikt się nie wpycha. Kolejka nie jest duża i nie minęło nawet 5 minut i jestem przy rzeczce. Ale zaraz nie ma kładki tylko taki bród po którym można przejechać. Dziewczyna przede mną puszcza mnie przed siebie, bo ona będzie czekać, aż będzie miejsce po drugiej stronie do zatrzymania się. Przejeżdżam z suchymi stopami.
W Jedlni piaszczysta droga lekko pod górkę. Wyprzedam kilkanaście osób. Znów kawałek asfaltem dojeżdża się do Siczek. Wyciągam bidon i pije. Nad zalewem w jednym miejscu gdzie jechało się trochę pod górę miedzy drzewami, zawodnik przede mną zwalnia prawie zatrzymując się. Nie chcąc uderzyć w jego tylne koło też hamuje, podpieram się nogą, z tyłu słyszę, że dwie osoby po moim manewrze też to muszą zrobić. Dalej wyprzedzanie staje się już utrudnione, rzadko wyprzedzam, ale jadę za zawodnikiem z dobrym tempem.
Przed wjazdem do puszczy jest kawałem asfaltu, znów w ruch idzie bidon. Po przecięciu szosy do Kozienic jechało się wyboistą drogą w kierunku Kieszek. Tłok, nie sposób zobaczyć po czym będzie za chwilę się jechać. Tyłek do góry, ręce rozluźnione na kierownicy, ale tak, żeby kontrolować jazdę. Potem droga znów jest w miarę szeroka i równa, dlatego znów stosuje schemat: szybko dojść, poczekać, wyprzedzić. W jednym miejscu jest mały piaszczysty podjazd. Dziwie się czemu ludzie schodzą z roweru kiedy jeszcze spokojnie dało się jechać. Ja cisnę. Powoli, ale się wciągam, z tyłu słyszę: Dajesz, dajesz. Z drugie strony krótki, piaszczysty zjazd jadę po drugiej stronie niż reszta, wyprzedzam trzy osoby.
Pierwszy bufet pojawia się jakoś tak nagle. Zanim się zorientowałem minąłem już wodę, łapie banana, potem powerade'a. Zaraz za bufetem rozjazd Mega/Giga. Jestem po tej stronie zakrętu, że nie ma obawy o wpadających na mnie zawodników z Giga. Nie mam za bardzo gdzie włożyć nowej butelki z piciem. Bufet się skończył, pustej nie ma jak wyrzucić. Wpycham jakoś do kieszeni tą pełną, ale po kilku minutach wypada mi na jakimś zjeździe. Nie ma mowy o zawracaniu, a zostało mi tylko niecałe pół bidonu. Zazwyczaj jeżdżę z plecakiem, stąd moje złe zarządzanie kieszeniami. No cóż niefart.
Zaczyna się atrakcyjna część trasy. Nikt nie wyprzedza, bo za bardzo nie ma miejsca. W jednym miejscu wyprzedzam jednego zawodnika na podjeździe, ale na zjeździe jestem na wewnętrznej zakrętu i nie mieszczę się. Wylatuje na zewnętrzną i walcząc, żeby nie utknąć w piachu, mocno odbijam do wewnątrz zajeżdżając drogę tym co skręcają. Przepraszam te dwie osoby które musiały tam hamować, żeby nie wjechać we mnie.
Za jakiś czas na kolejnym zjeździe wskakuję za zawodnikiem, który wyprzedza. Mijamy dwie osoby. Na końcu zjazdu był ostry zakręt z drzewem na zewnątrz. Kolega, za którym się puściłem nie wyrabia i zalicza glebę tuż przed moim kołem. Ostatkiem umiejętności zdążyłem zatrzyma się przed nim. Dwóch za mną też ratowało się awaryjnym hamowaniem.
Drugi bufet. Łapie wodę, żel i kubek z napojem. Zaczyna dziwnie boleć mnie głowa, ale po kilku minutach przechodzi. Także dopada mnie lekki kurcz przy wyprostowanej lewej nodze. Jak kręcę znika. W między czasie na trasie pojawiają się zawodnicy z hobby. Dzieciaki gdy się je mijało nie wyglądały na szczęśliwe. Ich opiekunowie też. Przy wąskich odcinkach całkiem stali przy trasie i czekali, aż reszta przejedzie.
Wjazd na asfalt i ktoś pyta obsługę ile do mety. Około 8 kilometrów. Znów wertepy, istne rodeo. Obsługa krzyczy: Uwaga przejazd przez tory. Ludzie schodzą, przeprowadzają. Z daleka widzę, że nie za wysokie. Podrzucam przednie koło, tył przeszedł, jeszcze raz przednie, tył przeszedł. Trzy oczka do góry.

Autor: FotoMaraton.pl

Dalej szutrówką. Kilkaset metrów przed przejazdem kolejowym, który się objeżdżało z obu stron zaliczam dzwona. Za późno zauważyłem zawodnika który miał awarię i prowadził rower. Zdążyłem trochę przyhamować, ale trąciłem w jego kierownicę, koło podcięło się z koleinie i leżałem. Podnoszę się, ok wszystko mam na swoim miejscu. Rower koło przednie proste, kierownica nawet nie skrzywiła się, tylko łańcuch spadł. Otrzepałem się, wsiadam i jadę. Od siebie dochodzę po przejechaniu przejściem pod torami. Powrót na asfalt. Wiem, że to ponad 2 kilometrowy odcinek. Widzę daleko jakąś grupkę przed sobą. Cisnę ile sił. Wyprzedam. Nikt nie minął mnie na tym kawałku. Znów wzdłuż ogrodzenia na lotnisku po wybojach trzeba uważać. Zanim zaczął się 500 metrowy asfaltowy kawałek do mety wyrywam się z grupy i pedałuje ile sił zostało w nogach. Widzę, że jeden zawodnik jedzie za mną. Na ostatnich metrach nie wytrzymuję i zostaję wyprzedzony przez niego.
W miasteczku łapie picie i kawałek pomarańcza. Ponieważ ręce mam czarne nie nadaje się to do jedzenia. Muszę się trochę opłukać. Rower zostawiłem oparty o drzewa, biorę dwa kubki z wodą i obmywam ręce. Kolejnym kubkiem twarz. Teraz biorę dwa kawałki pomarańcza, napój, garść ciasta. Trochę już ochłonąłem. Idę po posiłek regeneracyjny. Był to całkiem zjadliwy ryż z sosem grzybowym. Zabieram jeszcze jeden kubek napoju i idę sprawdzić wyniki. Przy tablicy miłe zaskoczenie. Przepołowiłem w open i w swojej kategorii. Jestem zadowolony.

Autor: lark78

Kategoria Cały dzień, Maraton Komentarze 2

W końcu się zdecydowałem i jutro wezmę udział w maratonie rowerowym. Lepszej okazji nie będzie, bo start i meta znajdą się niespełna 10 kilometrów ode mnie.
Około południe przejechałem się na start zobaczyć co się tam dzieje i przy okazji zbadać dojazd na miejsce. Nie chce mi się pchać przez miasto, dlatego trochę okrężną drogą dojechałem na lotnisko.
Z tego co zauważyłem część trasy jest już oznakowana. Wyjaśniło się jak będzie przebiegał zjazd do lasku z ulicy Potkanowskiego. Będą dwie opcje: albo przez rów, po kawałku deski jako kładce, albo przed wjazdem na czyjąś posesję przejechać na drugą stronę rowu.
Po powrocie wybrałem się do biura zawodów zapłacić oraz odebrać numer i chipa.

Kategoria Asfalt, Na popołudnie Komentarze 1

Jazda bez konkretnego celu, bez zwracania uwagi na średnią. Po godzinie 21 było już chłodno i była okazja przetestować ostatnio kupione getry.
Gdy jechałem po lesie janiszewski uświadomiłem sobie dlaczego w terenie oprócz głównego oświetlenia używa się jeszcze czołówki. Bez niej kompletnie nic nie widać gdzie się jedzie podczas skręcania. Obawiając się, aby w coś nie wjechać mocno zwalniałem przy kolejnych zakrętach.

Kategoria Szybki wypad, W nocy Komentarze 0

Niedzielny standard, czyli nad zalew w Domaniowie przez Gustawów, potem łąką wzdłuż Radomki do kładki. Następnie dojechałem już asfaltem do Sukowa, Przytyka i do Domaniowa. Tam trochę się pokręciłem po okolicy. Potem postanowiłem, że wpadnę odwiedzić dziadków, który mieszkają nie tam daleko już do zalewu.
Powrót przez Wrzos, Przytyk. Na drodze późnym popołudniem był spory ruch, dlatego w Zakrzewie skręcam obok cmentarza i przez Taczów, Kozinki wracam do Radomia.

Kategoria Asfalt, Na popołudnie Komentarze 0

Objazd większości trasy Mega z etapu Mazovii, która w następnym tygodniu pierwszy raz zagości do Radomia.
Podany dystans jest wraz z dojazdem do trasy. Sama trasa ma raczej 50 kilometrów, z czego około 10 kilometrów asfaltem.
Objazd zacząłem na Starej Woli Gołębiowskiej przy skrzyżowaniu z ulicą Podleśną, którą prowadzi zawodnicy będą wracać z Puszczy Kozienickiej. I już tutaj nie wiedziałem, w którym miejscu będzie zjazd z ulicy Potkańskiej do lasku obok. Według mapki to trzeba byłoby komuś przez podwórko przejechać. W samym lasku może być trochę piachu. Potem ulicą Północną aż skończy się asfalt i dalej polną drogą dojechałem do ciepłowni. Tam znów kawałek po twardym. Za wiaduktem na Żółkiewskiego zaczęła się dróżka wzdłuż torowiska. Po porannym deszczu była totalnie rozmoknięta, błoto okrutne, zdecydowanie nie na moje opony. Po dotarciu do wiaduktu przy Alei Wojska Polskiego zmieniła się w ubitą polną drogę, którą dojeżdża się do przejazdu kolejowego. Nie przejechałem go tylko kilkaset metrów dalej jest przejście pod torami, po czym powrót do przejazdu. Tam asfaltem jest około 1,5 kilometra do mety. Teren jest lekko z górki.
Przy bramie Sadków na lotnisko robiłem mały postój. Po starcie będzie około 2 kilometrów asfaltem do zjazdu na ścieżkę wśród pól. Nie ogarnąłem jak trasa będzie tutaj dokładnie prowadzić, ale po zdjęciach można wiedzieć czego się spodziewać.
Potem przejechałem pod wiaduktem na trasie nr 12 i znów jazda wzdłuż torów kolejowych. Nawierzchnia nie różni się od tego co było wcześniej, czyli ubity piach. Przy napotkanym lasku trzeba trochę oddalić się od torowiska, by przejechać przez wieś Dawidów. Ten odcinek to około 1 kilometr asfaltem. Po ponownym dotarciu do torów znów piaskowa droga. W tym miejscu nie zgadzała mi się trasa, ponieważ nie ma na niej przekroczenia na drugą stronę nasypu kolejowego. Niestety tak jadąc droga kończy się przed czyjąś posesją, zaś po drugiej stronie bez problemów dociera się do Jedlni-Letnisko.
Na Mysich Górkach nie potrafiłem obczaić jak będzie prowadziła trasa, ale zwróciłem uwagę na podłoże. Jest to przede wszystkim ubita ziemia z korzeniami.
Po dotarciu do drogi na Kozienice, przecięciu jej, wjeżdża się w puszczę. Jadąc ścieżką ekologiczną dociera się do parkingu przy drodze jastrzębskiej. Podejrzewam, że tam będzie położony bufet. Za nim będzie podjazd na Wielką Górę jak dla mnie od tej łatwiejszej strony, pod warunkiem, że jedzie się obok lasem, bo na samym podjeździe leży sporo luźnego piachu.
Objazd skończyłem w Dąbrowie Kozłowskiej. Z tego co nie przejechałem została przeprawa przez Pacynkę. Da się tam przejść suchą nogą po kamieniach.

Kategoria Na popołudnie, Terenowo Komentarze 0

Standard. Oprócz tego, że już dawno po zachodzie słońca to warunki do jazdy były idealne: zero wiatru, temperatura w sam raz, ciepłe powietrze. Dodatkowy klimat tworzyła miejscami zalegająca leciutka mgła.
W miejscach odludnych, gdzie nie ma i nie widać żadnych świateł z okolicznych wsi było genialny widok na gwieździste nocne niebo. W mieście czegoś takiego się nie zobaczy.

Kategoria Asfalt, Szybki wypad, W nocy Komentarze 0

Prawie standard nad zalew w Domaniowie. Przez niemal cała drogę zmagałem się z silnym wiatrem z zachodu. Potem zrobiłem małą przerwę na zaporze.
Powrót przez Domaniów, Przytyk, Suków. Tym razem już z przyjemnym wiatrem w plecy.

Kategoria Asfalt, Na popołudnie Komentarze 0

Nawet nie żałowałem dzisiaj, że rano padał deszcz. W tym tygodniu przyszła paczka z olejem do amortyzatorów, więc mogłem zabrać się za Rebę. Już od jakiegoś czasu nie działała blokada i straciła skok. Ostatni dało się już tylko wykorzystać ze 40% skoku. Niby jest jeszcze na gwarancji, ale nie chciało mi się bawić w wysyłki i czekać co najmniej dwa tygodnie. Zresztą jakoś nigdy nie byłem jeszcze zadowolony na 100% po odbiorze roweru z serwisu. Może nie byłem jeszcze z dobrym serwisie. Tak więc po przeszukaniu forumrowerowe.org dowiedziałem się, że prawdopodobnie puściła uszczelka i uciekł olej z tłumnika na dół goleni. Kupiłem zestaw oringów o wymiarach podanych na tymże forum. Przestudiowałem instrukcje serwisową i kilka razy obejrzałem filmiki instruktarzowe na youtubie. Nie wyglądało to na coś trudnego, narzędzia mam, a ponieważ do odważnych świat należy zdecydowałem się na serwis we własnym zakresie.
Generalnie przy robieniu według instrukcji wszystko łatwo się odkręca i nie ma niespodzianek. Jedynie przy wyjmowaniu sprężyny powietrznej trzeba się naszarpać, żeby wyciągnąć mechanizm.
W moim amorze to z komorze pozytywnej była jakaś dziwna maź ze smaru i oleju. Rozebrałem ją, wyczyściłem, bo od nowości Reba działała skokowo. Z tego co wyczytałem to podobno Reba Race z 2008 roku ma w większości egzemplarzy za duże oringi pozakładane przy sprężynie powietrznej. Rzeczywiście były one większe niż te które kupiłem. Po założeniu i nasmarowaniu olejem zaczęło działać płynnie. Potem znów męczyłem się, żeby włożyć sprężynę do goleni. Trzeba trochę się posiłować, żeby przeszedł metalowy pierścień razem w taką dziwną sprężynką.
Przy serwisie tłumnika nie było nic nieprzewidzianego. Oczywiście było za mało oleju, bo część wyciekła, ale z tego co zlałem do miski to jakoś mało tego było razem.
Poniżej Reba na stole operacyjnym.





Po południu pojechałem sprawdzić rezultat moich zabaw w serwisanta. I tak: blokada działa, skok 90% uzyskałem, płynnie. Za dużo napompowałem do pozytywnej, ale chyba będzie miodzio.
Jeśli chodzi o samą przejażdżkę, to była jedna gleba w pokrzywy (sic!). Kolejny raz przekonałem się, że Kenda SBE po błocie i mokrej trawie tańczy. Mimo tego w suchych warunkach to świetna opona.

Kategoria Na popołudnie, Terenowo, Warsztat Komentarze 2